*سپهر و هستي* روياهاي واقعي من و بابا

ديشب،باباحميد شبكار بود و من و تو رفتيم مهموني خونه مامان جون و باباجون كه البته خودشونم مهمون داشتن... توراه كلي نمك ريختي و با آقاي راننده ازهردردي صحبت كردي!  اينكه دوست داري اتوبوس زردببيني...اينكه ماشين آقاي راننده خسته س والبته نميدونم چطور به اين نتيجه رسيده بودي! و بعدهم باديدن آجرهاي كنارخيابون يادباباحميدت كردي كه:"داره باآجر برامون خونه ميسازه!" و حتما فكركردي اون آجرها هم مال ماست!خلاصه كلي آقاي راننده رو خندوندي...وقتي هم كه رسيديم ازم پولوگرفتي و خودت به آقاي راننده دادي خونه مامان جون هم كه باپسرخاله كلي بازي و سروصدا كردين والبته بعدازيه مصدوميت كوچيك،كمي هم گريه زاري كردي و ادامه شيطوني... تااينكه مهمونا- عموي مام...

سپهرم! مي دوني لذتبخش ترين احساس دنيا تو تموم لحظه هاي باتو بودن براي 'منِ مامان' چي مي تونه باشه؟! وقتي شب توخواب عميقم و بعديه فندق گرد و كوچولو غلت مي زنه و مياد وخودشو تو بغلم جا مي كنه ... اونوقت من از خواب بيدار ميشم و فرصتي مي شه كه تا مي تونم بو بكشمش و ببوسمش ...درست مثل همين ديشب و البته بيشتر شب ها... واونوقته كه هزاران بار خدارو شكر مي كنم كه بازهم منو از خواب بيدار كرد و بهم فرصت داد تا ازوجود پاك و عزيزت سرشار بشم و لذت ببرم... بقول مارتيك: اينا همش غنيمته غنيمته ...

الان داشتم باتو جوجه ي خوردني و مهربونم حرف ميزدم... آخ كه نميدوني صداتو پشت تلفن چقدر دوست دارم... وقتي باصداي كودكانه ت تكرار مي كني "زود بيا پيشم" دلم ميخواد پرواز كنم و خودمو به تو برسونم...  اول ازهمه گزارش كارهات و ازجمله خرابكاريهاتو مي دي ... مخصوصا وقتي به جاهاي خرابكارانه ش مي رسي صدات اوج مي گيره و مثلا مي گي : "كاسه رو شكستييييي" يا "كليدو انداختي تو چاه!!!" يا "دريخچالو بازكردييييييي"يا "كتابتو پاره كردي..."و ... درواقع اين جمله رو اززبون من ميگي،يعني هم گزارش ميدي و هم لحن عتاب آلود منو نسبت به خودت تقليد مي كني... اين جوري قبل از اينكه دعوا بشي پيشاپيش خنده منو درمياري و خلاصه تو موش كوچولوي قشنگم حسابي قلق مامان دست...

سپهر من... يه مدته كه كمتر از تو و شيرين كاريهات مي نويسم نه اينكه شيرين كاريهات كمتر شده باشن كه برعكس بيشتر و دلنشينترم شدن و نه اينكه توجهم به "دنيا دنيا زندگيم" كم شده باشه... همه رو مي بينم، عشق مي كنم و همچنان مشتاق نوشتنم...اما شايد ازفرط انباشتگي حرف ياشايدم مساعدنبودن حال جسمي رشته كلام ازدستم رفته...واين وضعيت اينقدر واضحه كه هركس بهم ميرسه مي پرسه چراديگه از سپهر نمي نويسي... والبته من ازاين سوال هم ناراحت مي شم و هم خوشحال... خوشحال، از اينكه متوجه مي شم كسايي هستن كه لحظه لحظه همراه من، "تو رو زندگي كردن" و ناراحت، ازاينكه چه لحظه هاي قشنگي رو براي ثبت كردن يكي بعداز ديگري دارم ازدست ميدم... لحظه هايي كه اونقدر گران...

سپهر!پسريكدونه و نازنينم... آبنبات خوش طعمم... برعكس تو كه عاشق آبنبات اونم از نوع آبنباتهاي نعنايي تند مامان جوني و هروقت بهش ميرسي سراغ آبنباتو مي گيري، يادمه كه ازبچگيم آبنبات دوست نداشتم،چون فكرميكردم موندنش تودهنم ،حوصله مو سرميبره و نهايتا -يواشكي و دور ازچشم بزرگترها-باجويدنش كارخودمو راحت ميكردم! حتي الانم حاضربه امتحان كردن هيچ نوعش نيستم اما تو براي من اون آبنبات خوش طعمي هستي كه كنارت بودن، حرف زدن درباره ت ياحتي به يادآوردنت، نه تنها حوصله مو سرنميبره كه دررگهاي وجودم شهدشيرينش، جون تازه ميدوونه و من رو پرازانگيزه و نشاط مي كنه... اي خالق هر قصه من اين من و اين تو بر ساز دلم زخمه بزن اين من و اين تو هر لحظه...